Wybory za pasem! Niebawem wyłonimy kandydatów, którzy przejdą do drugiej tury wyborów kanclerskich (głosowanie preferencyjne jest bardzo skomplikowane, więc w ten sposób wybieramy tylko Księcia). Na początku lutego odbędzie się ostateczne głosowanie — szef rządu będzie mógł nawet zdobyć większość w Sejmie. Jeżeli będzie posiadał tę większość, warto, aby była to większość kwalifikowana — pięciu z siedmiu posłów bowiem potrzeba, aby odrzucić ewentualne weto monarchy. Recepta na cenny przywilej władzy w Sarmacji jest zatem prosta. Wygrywamy odrębnie wybory kanclerskie (bezwzględną), odrębnie wybory parlamentarne (miażdżącą) przewagą głosów i już możemy spokojnie realizować nasz program — chyba że po drodze pojawią się referenda zatwierdzające. Mamy ciekawy ustrój i bardzo dobrze, bo dzięki temu nasze życie polityczne kwitnie.

Skoro już wyjaśniliśmy sobie, w jaki sposób można zdobyć władzę w Sarmacji, odpowiedzmy sobie na pytanie: „po co?”. Dwoje kandydatów na urząd Kanclerza już zadeklarowało, że będzie słuchać obywateli. To dla mnie, jako wyborcy, oczywiście bardzo ważne. Spora część programów to postulaty, które nie wymagają sprawowania jakichkolwiek funkcji, więc także nie tędy droga ku odpowiedzi. Dopiero v-hr. Arped-Friedman był uprzejmy pokrzyżować mi nieco plan felietonu, definiując swoje priorytety. Na tym etapie nie przedstawił jeszcze tego, w jaki sposób zamierza osiągnąć zamierzone cele, więc napiszę to, co napisałbym na jego miejscu. Jesteśmy mikronacją i wbrew temu, co sądzą niektóre posłanki na Sejm RP, samo zajmowanie stanowiska nie wystarczy. Czasami realizacja programu wymaga ustaw, niekiedy przyjmowanych przy zdecydowanym sprzeciwie opozycji.

Zgadzam się z tym, że polityka imigracyjna powinna stanowić absolutny priorytet (z powodów, których wolałbym się nie domyślać, nie zajmuje ona należnego miejsca w debacie publicznej), co w naturalny sposób prowadzi mnie do obszaru samorządów. Podczas tej kampanii otrzymałem już wymaganą dawkę oklepanych stwierdzeń o konieczności „wspierania samorządów” względnie „pozostawienia ich w spokoju”. Otóż nie. Przykładowa polityka imigracyjna nie ma najmniejszych szans powodzenia bez włączenia samorządów w jej realizację. Zmiana wniosku imigracyjnego, uporządkowanie odsyłaczy oraz aktualizacja poradników są oczywistościami po stronie rządu. Równie oczywiste powinno być powierzenie prowincjom przynajmniej minimum, jakim jest regularna publikacja łatwo dostępnych, aktualnych ofert pracy we władzach i instytucjach prowincjonalnych.

Piszę „przykładowa”, ponieważ obszarów, którymi mogłyby lub powinny zajmować się samorządy, jest o wiele więcej. Stawiam tezę, że warto byłoby zlecać niektóre zadania prowincjom i zacząć uważać je za integralne części administracji publicznej, wykonujące zadania wspólne dla całego państwa. Bynajmniej nie z powodów ideologicznych. Niewielu kanclerzy chce ponownie ubiegać się o drugi urząd w państwie i mniemam, że jednym z powodów jest zakres obowiązków rządu, który przekracza możliwości czasowe zbyt dużej liczby nawet najbardziej aktywnych obywateli. Jego Książęca Mość poruszył temat rankingu. Aktywność miejsc publicznych jest, rzecz jasna, dobrym wskaźnikiem do punktowania. W moim odczuciu nie mniej dobrym byłoby realizowanie ogólnokrajowych polityk, elastycznie określanych przez rząd posiadający demokratyczny mandat.

Pojawiające się od czasu do czasu propozycje federalizacji nie są, delikatnie rzecz ujmując, szczęśliwe. Jedynym skutkiem byłyby jałowe spory o wykładnię przepisów (czy centrala może X?) oraz legislacyjna biegunka (nie przewidzieliśmy, centrala jednak powinna móc X) — i jest to w o wiele mniejszym stopniu prognoza niż przypomnienie historii. Mikronacje są zbyt dynamicznym środowiskiem, zbyt zależnym od aktualnej aktywności jednostek, aby betonowanie poszczególnych rozwiązań (co, w wymiarze praktycznym, stanowi istotę ustroju federalnego) było ruchem poczytalnym. Samorządy potrzebują precyzyjnych, namacalnych uprawnień, a nie mętnie określonych kompetencji wymagających ciągłego doprecyzowywania na najwyższym szczeblu. To pisałem ja, Konsul Sclavinii czterech kadencji. A podatek od prowincji powinien zostać jak najszybciej zniesiony.

PS: Młodszych czytelników przepraszam za tytuł wiejący wapnem. Musiałem.