Ostatnimi czasy mniejszość Trizondalska bardzo aktywnie działa na terytorium Królestwa Sclavinii, co cieszy na pewno tamtejsze władze. Wszak na całym Polinie czuć niedobory kadrowe i skutki niżu demograficznego. Niemniej o ile działania pozytywne są jak najbardziej pożądane, o tyle działania negatywne już tak pożądane być nie mogą.

Kilka dni temu, na sclavińskim forum, ob. Hans przedstawił koncepcję transformacji sarmackiej samorządności na system wzorowany na trizondalskim, a mianowicie na system ujednoliconego samorządu. Autor koncepcji forsuje tezę jakoby obecnie w Sarmacji, ze względu na różnorodność i bogactwo form, panował skrajny nieład, brud i społeczne ubóstwo organizacyjne. Co więcej postulowane są takie zmiany jak ujednolicenie systemów politycznych samorządów oraz odgórnie narzucona zmiana nazw samorządów, co ociera się o pogląd obecnego Hetmana, który to twierdzi, że jeśli samorządy mają być wyżej w hierarchii priorytetów mieszkańców, to są zbędne i należałoby je zlikwidować.

Wszyscy wiemy, że siła Sarmacji tkwi w tym, że pod jednym szyldem skupione są różnorodne ośrodki kulturowe, często też o odmiennych koncepcjach społeczno-politycznego budowania państwa, dzięki czemu Sarmacja jest miejscem rzeczowej (choć nie zawsze) polemiki. To motor napędowy - różnorodność. Postulat jej zabicia, zadeptania i zgaszenia łopatą jest postulatem skrajnie niebezpiecznym i w mojej ocenie winien umrzeć śmiercią nienaturalnie szybką już u swych początków nim zachwaści umysły szerszych mas społecznych.

Różnorodność sarmackiego samorządu wynika z tego, że znaczna część obecnych sarmackich prowincji i krajów korony (ten podział jak najbardziej uważam za bezzasadny, skoro nie niesie za sobą nic poza seryjnymi pomyłkami nowych i starych mieszkańców,ale o tym nie w tym artykule) to kraje, które dłużej lub krócej, ale zawsze, przed inkorporowaniem były niepodległymi, samodzielnymi państwami. Takie twory mają to do siebie, że posiadają własną kulturę, własne tradycje, obyczaje, obrządki i systemy, tak prawne jak i polityczne, ukształtowane na przestrzeni czasu w sposób całkowicie naturalny - a mianowicie po przez społeczność posiadającą pewną tożsamość narodową, czy też pseudonarodową (bo czy można mówić w warunkach wirtualnych o narodowości jako takiej, to też temat na inny artykuł).

Niemniej, włączając się w skład korony sarmackiej, każdy samorząd dostał gwarancję, że zarówno ustrój polityczny, jak i kulturę, będzie mógł, w swoim zakresie, posiadać nadal i co więcej, kontynuować je wedle własnego uznania. To święte prawo sarmackich społeczności, czy podspołeczności - tworzyć swoje samorządy tak jak im się podoba, wedle założeń i idei wynikających właśnie z tej różnorodności i bogactwa kultur, poglądów, nazw i tytułów. To jest nasza siła, nie słabość.

Nie trudno wywnioskować, że proponowane przez ob. Hansa zmiany są zmianami w kierunku unitaryzacji państwa sarmackiego. Są to zmiany skrajnie niekorzystne w sytuacji, kiedy w znaczącej części samorządowych aktywistów już od kilku tygodni płoną nadzieje na autonomizację działalności samorządów i nastawienie sarmackiego steru na kurs: federacja. Sam jestem zdania, że pogłębianie centralizacji w taki sposób spowoduje jedynie wielki konflikt w państwie zakończony, w najgorszym wypadku, rozkładem państwa, czym straszy autor koncepcji, już dziś, niemniej sugerując, że właśnie ta różnorodność powoduje nastroje secesyjne co i rusz pojawiające się w kolejnych samorządach.

Drodzy czytelnicy, nie idźmy tą drogą, chrońmy to co cenne, co nasze, co buduje siłę Sarmacji i czyni ją atrakcyjną dla potencjalnego mieszkańca - chrońmy jej bogactwo kultur i regionów, oraz różnorodność wewnętrzną.