Ostatnie tygodnie pokazały, że w Sarmacji, niczym chwast na zdrowym polu, plenić się zaczyna przyzwolenie na ingerencję w wolność prasy i wolność słowa - czyli prawa przyrodzone człowieka, niezbywalne i stanowiące pryncypialne założenia intelektualizmu i racjonalizmu, a w warunkach wirtualnych pokusiłbym się o stwierdzenie, że stanowiące fundament egzystencji jednostki w społeczeństwie (Bo czym niby jesteśmy, my mieszkańcy mikroświata, jeśli nie słowem jakie po nas pozostaje?). Owe przyzwolenie jest zjawiskiem niepokojącym, które skłania mnie, publicystę, artystę - słowem, autora - do przemyśleń czy warto publikować artykuły w atmosferze strachu.

Żyjemy w społeczności zróżnicowanej, tak kulturowo jak i poglądowo. Wywodzimy się ze środowisk i liberalnych i konserwatywnych, a wszystko to na wzór zupy, gdzie różne składniki współgrają ze sobą dla oszałamiającego smaku i efektownego rezultatu końcowego. Nie należy się dziwić, że w tak różnorodnym, tak dynamicznym społeczeństwie są artyści, będący jego zwierciadłem, którzy do swych produkcji artystycznych wykorzystują najróżniejsze, czasami zaskakujące, czasami kontrowersyjne, ale jednak zawsze - środki wyrazu artystycznego. To święte prawo artysty, móc wyrażać się w sposób jaki uzna za najwłaściwszy, po przez formę, która na daną chwilę świetnie się komponuje z zamysłem i niesie przesłanie zgodne z intencją autora.

Ingerowanie w to, to zamach na swobodę aktu twórczego, to swoisty kaganiec pętający usta tym, którzy chcą i mogą powiedzieć światu coś więcej, pokazać dany problem z innego punktu widzenia, innymi barwami, dając nam wszystkim dodatkowy ogląd na rzeczywistość - ogląd tak bardzo potrzebny do zbudowania choć trochę obiektywnego obrazu Księstwa Sarmacji. Częstokroć bowiem jesteśmy zapatrzeni na swoje własne wizje, nie potrafiąc czy też nie chcąc zrozumieć stanowiska strony przeciwnej, uważając, co przekornie podkreślam w tytule, że nasze zdanie jest jedyną słuszną słusznością, a każde inne jest złe.

Apeluję do tych, którzy mają oczy, by ujrzeli jak straszliwym w skutkach może być polityka represyjna wobec autorów. Jak bezsensowne jest karanie więzieniem aktywności i braku umiejętności. Jak konieczne okazuje się lepsze opisanie stosowania bbcode, być może w poradniku dla nowych mieszkańców. Rolą naszą, doświadczonych w rzemiośle dziennikarskim mieszkańców, jest pokazać nowym jak się w tym odnaleźć. Pokazanie dobrych praktyk dziennikarskich. Również w kwestiach prawnych proponuję zmianę podejścia co do kwestii ilości publikowanych artykułów i bardzo nieprecyzyjne przepisy o spamie zastąpić np.: zakazem publikacji większej ilości artykułów niż 3 na dobę (oczywiście jest to ogólna, przykładowa regulacja - czyli do dyskusji).

Reasumując, drogą jaką należy podążać jest dekryminalizacja. Nie karajmy za niewiedzę, edukujmy w imię jakości, bo w duchu artyzmu i wolności rodzić będzie się aktywność powodowana chęciami, a nie przymusami, a wówczas wskaźniki aktywności staną się zbędne. Do diaska, niechaj ciałem stanie się owo dumne, sarmackie libertas omnia vincit. Bo dziś, są to tylko czcze przechwałki.