Artykuł ten będzie czymś z pogranicza analizy, komentarza i publicystyki opiniotwórczej. Nie będzie on ani super poprawny, ani super ciekawy, a z pewnością nie będzie super nudny. Będzie taki, jaka jest woda w sarmackim kranie — letni. Pan w trzecim rzędzie pyta czemu nie ciepła, a pani z szóstego, czemu nie gorąca? Bo Wam, kochani, zwyczajnie wystarcza woda letnia. A przynajmniej taki obraz rysuje się z dwóch ostatnich badań (SOBOS, FCBTK), które zostały przeprowadzone w minionych dniach.



Zacznijmy jednak od tego, że między scholandzkie bajki możemy sobie włożyć twierdzenia, że Sarmacja to silna grupa 50 aktywnych osób. Jeśli bowiem spojrzymy na aktywność prezentowaną codziennie to należy stwierdzić, że grupa aktywnych zamyka się maksymalnie na 35 osobach, a i to, w moim odczuciu jest liczba lekko naciągana. Z jakich przesłanek wyciągam to, blasfemiczne, twierdzenie? Biorę pod uwagę nie ranking aktywności (który, tak, jest słaby i zniechęcający), ale codzienną widoczną aktywność mieszkańców. Co mi po tym, że ktoś napisał jednego ćwirka, który zaginął w gąszczu kilkunastu innych, w dodatku szybko został zepchnięty na 2 ekran listy? Co mi po tym, że ktoś skomentował dwoma dosłownie słowami post stronicowy, byle tylko chapnąć ten jeden punkcik aktywności? Nic. Ani mi, ani Wam. Ani tym bardziej Sarmacji. Sarmacja jest aktywna, i oceniana jest jako aktywna, jeśli toczą się w niej ciekawe dyskusje, jeśli jakiś wątek na forum robi się "hot", a prasa w DSG daje poczucie, że przeczytaliśmy już wszystko. Dziś takich wrażeń nie mam. Dziś widzę, że w każdym kolejnym głosowaniu/badaniu liczba zainteresowanych nimi to grupa maksymalnie 30-35 osób, że aktywność większą niż jednozdaniówki, ewidentnie na ranking nakierowane, przejawia grupa jeszcze mniejsza. Ale nam to wystarcza.



Dziś w Sarmacji mamy do czynienia z radą ministrów i Sejmem, które do władzy wyniósł sprzeciw wobec poprzedników i praktycznie brak (wnoszącego coś) programu. Dżihad Miłości zakończył się spektakularną klapą, którą doskonale obrazuje wykres dzienny ilości Miłości, jaką sobie wzajemnie okazujemy. Wykres ten doskonale pokazuje także, jak nudno się w Sarmacji ostatnio zrobiło, jak wygaszone zostają emocje, jak brakuje żaru. Rada Ministrów żaru tego nie podsyca, a pamiętać należy, że żar miłości, jeśli nie dajemy mu stałego paliwa, zamienia się w nudną rutynę codzienności, która ostatecznie prowadzi do szukania emocji gdzie indziej. Taką mamy naturę. A natury nie da się oszukać. Jednak dziś, zdaje się, nam to wystarczać. Rząd poprzedni 2/3 społeczeństwa oceniało dobrze i bardzo dobrze, rząd obecny 2/3 społeczeństwa ocenia dobrze i bardzo dobrze. Zapewne między tymi 2/3 i tamtymi 2/3 jest lekka różnica osobowa, niemniej należy dojść do wniosku prostego i jakże oczywistego — czy mamy emocje (poprzedni rząd) czy ich nie mamy (obecny rząd) nam "wsio rawno".



Odejdźmy jednak od rządu, rzućmy okiem na agendy państwa. Prefektura, NIA, Dwór i SUSPENS oceniane są na mocne 4+. Słusznie? Zapewne wystarcza nam tu, że wypełniają poprawnie położone na nich zadania. Żadna z tych instytucji nie jest odpowiedzialna za generowanie żaru. To po prostu, uogólniając, władza wykonawcza, przy czym pozbawiona funkcji kreacyjnej. Robią co muszą. Wyjątkiem powinien być Dwór, ale i ten jest raczej mało aktywny, a ocena Dworu, w moim przekonaniu, wynika w dużej mierze z dobrych ocen samego Księcia, niż jego urzędników.

Do poziomu dobrego (z minusem) zbliżył się Trybunał Koronny. Funkcjonuje słabo. Jest powolny, zbyt powolny, niedoświadczony, popełnia błędy. Na moją akurat, negatywną, ocenę tego działu naszego państwa wpływa niezmiennie fakt, że TK ma m.in. funkcję sądu konstytucyjnego. Mamy w konsekwencji sytuację, że o sprawach z natury znacznie bardziej skomplikowanych niźli czy ktoś kogoś obraził czy nie, wypowiadają się asesorzy, którzy nie mają doświadczenia prawniczego w ogóle, a nawet jeśli mają jakieś szczątkowe, to nie mają żadnej wiedzy o mechanizmach działania państwa, o ustrojach, o konstytucjach. Bo prawo konstytucyjne > prawo karne. Zawsze.

Ocena Sejmu to tylko 3+. Sejm obecnej kadencji jest nudny, jak nudna jest Rada Ministrów i cała Sarmacja. Sejm to największy generator żaru w naszym związku, a tym czasem Sejm wypełnia miłość powszechna, ustawy, nic nie wnoszące, przechodzą bez problemów. Nuda. Korpus dyplomatyczny — czyli co tak naprawdę? Co tu oceniono? Bo szczerze mówiąc nie wiem... i jakie działania korpusu? Bo umówmy się, MSZ nie jest korpusem dyplomatycznym! KSZ ma niską ocenę, bo działań KSZ nie widać. IES... lepiej nie mówić. Edukacji w Sarmacji nie ma żadnej, i tak długo jak to się nie zmieni żaden rating nie będzie lepszy. A przynajmniej być nie powinien. Tu jednak brakuje zdecydowanych działań ze strony Sejmu i Rady Ministrów, które mają narzędzia by węzeł gordyjski jakim stał się IES przeciąć, i dać możliwość zaprojektowania czegoś nowego w jego miejsce. Ocenę samorządów niech wyjaśni wykres aktywności tychże.



No i mamy wyniki sondaży, mamy oceny, mamy gratulacje, serduszka pod artykułem. Nie mamy jednak oceny tego co sondaże prezentują. Nie mamy refleksji, nie mamy pytań. Nie ma żaru. Dlaczego? Bo i wyniki, i oceny, i taka forma prezentacji tychże zwyczajnie nam wystarczają. Zadowalamy się faktem, że w ogóle są. Nie chcemy więcej! Nie oczekujemy więcej. Wystarcza nam przecież letnia woda w kranie. Gorącej się boimy bo, a nuż, coś się zmieni. Nasze sarmackie status quo zostanie zaburzone i, nie daj Wando!, doprowadzi do zmian w skostniałym, nudnym, smutnym, życiu każdego sarmackiego hobbita.